Πώς να μείνεις παρών σε έναν κόσμο που τραβάει αλλού
Υπάρχει μια κόπωση που δεν φαίνεται.
Όχι από δουλειά.
Από τον κατακερματισμό.
Δεν τελειώνουμε τίποτα.
Μας τραβούν όλα.
Και στο τέλος, δεν είμαστε πουθενά.
Η μέρα μοιάζει με ανοιχτά tabs:
ειδοποιήσεις, emails, σκέψεις μισές, αγωνίες που δεν λύνονται—μόνο σωρεύονται.
Ο νους σπάει σε μικρά κομμάτια.
Και το παρόν… μικραίνει.
Πριν καν τελειώσει μια στιγμή, μας έχει φάει η επόμενη.
Ο Αριστοτέλης μιλούσε για προαίρεση — για εκείνη τη βαθύτερη επιλογή που κάνει ο άνθρωπος μέσα του.
Όχι μόνο «τί να κάνω»,
αλλά «πώς θέλω να υπάρχω».
Σήμερα, η πιο δύσκολη προαίρεση δεν είναι ποια απόφαση να πάρεις.
Είναι να παραμείνεις εκεί.
Παρών.
Στο σώμα σου. Στη σκέψη σου. Στον άλλον.
Ο Νίτσε έγραψε:
«Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει χρόνο. Όχι επειδή του τον κλέβουν. Αλλά γιατί τον πετάει μόνος του».
Αν δεν διαλέγεις εσύ πού πας την προσοχή σου,
κάποιος άλλος το κάνει για σένα.
Μια άσκηση:
Βάλε χρονόμετρο 5 λεπτά.
Κάτσε. Μην κάνεις τίποτα.
Ούτε κινητό. Ούτε λίστα. Ούτε podcast.
Μείνε εκεί.
Θα δεις:
η δυσκολία δεν είναι η ανία.
Είναι το βάρος της επανασύνδεσης με τον εαυτό σου.
Δεν είναι φυσιολογικό να ζούμε διαρκώς εκτός εαυτού.
Ο άνθρωπος δεν σχεδιάστηκε για multitasking.
Η συνείδηση δεν είναι σούπερ μάρκετ.
Είναι καμβάς.
Και αν πετάς συνέχεια μπογιά… δεν μένει τίποτα καθαρό.
Η πρόκληση της εποχής μας δεν είναι η πληροφορία.
Είναι η συγκέντρωση.
Η ενσυνειδητότητα.
Η επιλογή να ζεις με πρόθεση, όχι με παρόρμηση.
Όχι να κάνεις περισσότερα.
Να κάνεις λιγότερα, πιο αληθινά.
Ο Πλάτωνας στην αλληγορία της σπηλιάς δεν μίλησε μόνο για άγνοια.
Μίλησε για φυγή από την ψευδαίσθηση.
Για το κουράγιο να κοιτάξεις αλλιώς.
Να σταθείς — ενώ όλα γύρω κινούνται.
Σήμερα, αυτό είναι επανάσταση:
Να μένεις.
Να βλέπεις.
Να ζεις το τώρα χωρίς να σου ξεφεύγει.
Μην κυνηγάς τη συγκέντρωση.
Χτίσε χώρο για να επιστρέψει μόνη της.
Σαν να καλείς πίσω έναν παλιό φίλο.
Σαν να ανάβεις φως σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Σαν να λες: Εδώ είμαι. Και δε φεύγω.